Hey jij daar, lezer, welkom bij mijn verhaal. Mijn naam is Najoia de Best, leuke achternaam he? Ik ben een 24-jarige geboren en getogen Amsterdammer. Vorige zomer ontving ik trots en vreugdevol mijn master diploma in Culture, Organization and Management. Vooraf mocht ik een papiertje voor mijn bachelor Communicatiewetenschap ophalen, beide aan de Vrije Universiteit. Met zulke kwalificaties op zak was ik vastberaden om de wereld te veroveren. Die grijns verdween al snel van mijn smoel toen het leven mij een reality check gaf. Slap, right in the face. Ik miste werkervaring.
Geheel per toeval kreeg ik de kans om werkervaring op te doen bij PR Mansion. Het is altijd een beetje eng om op een nieuwe plek te beginnen. Al helemaal wanneer die plek, jouw eerste echte ‘’grote mensen’’ baan is. Gelukkig kreeg ik meteen een warm welkom van de PR Mansion dames. De fijne kneepjes van het vak leerde ik hier. Ik leerde bijvoorbeeld hoe ik een mediaplanning moest maken. Of hoe je een persbericht schrijft. Welke woorden kies je die jouw boodschap zo goed mogelijk vertalen? Wanneer je met de pers belt, wat zeg je dan?
Mijn eerste twee projecten waren het Pianopontje en de Clingendael Concerten van pianist Marnix van de Poll. Met zijn stichting Crazy Initiatives organiseert Marnix van de Poll verrassende en culturele ervaringen die mensen inspireren en verbinden. Na een aantal weken brak het moment aan waarop het Pianopontje plaatsvond. Op 1 mei stond na weken voorbereiden en bellen met de pers op de veerpont in Amsterdam. Marnix speelde de sterren van de hemel terwijl ik journalisten ontving en reizigers een flyer gaf. In de vroege ochtend gaf Marnix concerten op het water om mensen van de maandagochtend blues af te helpen.
Met de Clingendael Concerten werd eveneens een krachtige boodschap voor mensen gecommuniceerd. Tegenwoordig lijken wij een slaaf van de klok, de Clingendael Concerten brachten mensen een oase van rust en balans. Voor de Clingendael Concerten reed ik naar de Japanse Tuin in Den Haag waar ik rode bomen, karakteristieke bruggetjes en kabbelende beekjes zag. Soms vergeet je even dat je aan het werk bent wanneer je je op zo’n sprookjesachtige omgeving bevindt.
Ik heb geleerd dat ieder project uniek is en dus een customized aanpak vereist. Voor het Pianopontje bijvoorbeeld, stonden verslaggevers in de rij en verscheen het verhaal in kranten zoals De Telegraaf en de Volkskrant. Luisterde je naar Radio 2 of RTV NH, dan hoorde je Marnix spreken. Aan de andere kant strikte ik maar moeizaam een verslaggever voor de Clingendael Concerten. Dat vond ik enigszins frustrerend, want een project voelt al snel aan als je kindje. Je bent erbij vanaf het begin, leert het lopen, en zwaait het trots al snel het huis uit terwijl je een traantje wegpinkt. De tranen vloeien niet eeuwig, want nieuwe projecten laten niet lang op zich wachten.
