Als geboren en getogen Amsterdamse wilde ik altijd al een bijdrage leveren aan de meest kleurrijke en diverse stad ter wereld. Met een communicatie- en marketingstudie achter de rug besloot ik dat ik niet direct ‘aan de bak’ wilde. Een periode van zelfontdekking en persoonlijke ontplooiing vond ik interessanter. Daarom leek het mij leerzaam en verrijkend om een tijdje als vrijwilliger door het leven te gaan. In een tijd van verdeeldheid en onrust iets betekenen voor een ander zonder hier iets voor terug te vragen: dat leek mij een goed plan.
Na een poos te hebben meegewerkt aan een vluchtelingenproject, leek het mij goed om op een vaste plek in dienst te zijn als vrijwilliger. Maar hoe kwam ik in aanraking met een instantie die dit mogelijk maakt? Ik besloot de alwetende meester Google te raadplegen. Ik tikte “Vrijwilligerswerk Amsterdam” in en bovenaan het lijstje zoekresultaten doemde de website van de Vrijwilligers Centrale Amsterdam op. Ik kon meteen een afspraak maken en binnen korte tijd kon ik bij de centrale terecht om de mogelijkheden door te nemen. Ik was positief verrast door het rijke aanbod aan vrijwilligersvacatures, voor een ieder zat er namelijk wat wils bij. Uiteindelijk koos ik ervoor om in een verzorgingstehuis te gaan schilderen met ouderen. Nou ben ik schilderes en koester ik een enorme liefde voor ouderen. Dit was voor mij dus een ideale combinatie. Het is tot op de dag van vandaag dan ook een geweldige bezigheid.
Nog altijd ben ik op de woensdagmiddag te vinden in verzorgingstehuis Vondelstede om (al schilderende) de meest interessante en uiteenlopende gesprekken te voeren. Zo heb ik het met meneer Beukeboom over het vooroorlogse Amsterdam en vertelt mevrouw Akkers zonder blikken of blozen over haar spannende affaire met de buurman. Ik merkte al snel dat het vrijwilligerswerk mij een voldaan gevoel gaf en ik vond dat een ieder dit een keer moest hebben ervaren. Omdat ik al met ouderen werkte, besloot ik mij ook te richten op jongeren. Ik vond namelijk dat vrijwilligerswerk van haar ‘stoffige’ en oubollige imago af moest. Daarom meldde ik mij als redactielid aan bij Yongsters: het online magazine van de VCA dat jongeren mobiliseert om op vrijwillige basis iets te betekenen voor de stad.
Na een ruim jaar schilderen en koffieleuten met ouderen en als actief redactielid bij Yongsters ben ik terechtgekomen bij PR Mansion. Een pr-bureau met een divers klantenbestand en een maatschappelijke insteek: ik voelde mij hier dan ook vrijwel meteen op mijn plek. Creëren, netwerken en verbinden: dat is het motto. Tussen het opstellen van geniale pr-campagnes door supporten wij graag lokale duurzame energie-initiatieven en organiseren wij geregeld een buurtborrel. “A journey of a thousand miles begins with a single step.”
Kom een keer langs bij onze buurtborrel op vrijdagmiddag voor een hapje, een drankje en een praatje. Het is altijd gezellig!
Karima Aissaoui
Negatieve berichten hebben misschien de overhand maar zijn niet in de meerderheid. Niet-moslims wensen moslims een prettig Suikerfeest toe en vasten soms zelfs een dag of twee mee. Heel Amsterdam kleurt roze tijdens de Gay Pride en seksuele diversiteit wordt gevierd. Vluchtelingen wonen samen met studenten in het Startblok in Amsterdam. Overal waar ik kijk zie ik wel een uiting van een geslaagde multiculturele samenleving.
